Satu kaum satu undi

CADANGAN SHAHIDAN DEMI MENYUBURKAN POLITIK PERKAUMAN

Cadangan DS Shahidan Kassim, Menteri di Jabatan Perdana Menteri,  yang menimbulkan kekecohan dalam persidangan Dewan Rakyat, pada 31/03/2014 lalu; mencadangkan agar sistem pilihan raya ditukar kepada satu kaum satu undi, menampakkan kegelisahan pihak berkuasa Kerajaan Persekutuan hari ini, dengan trend sokongan menurun kepada parti pemerintahan, sejak 2 Pilihan Raya Umum (PRU) lalu. 

 Saranan beliau agak menarik juga bila beliau berhujah model yang diterima pakai hari ini; satu orang satu undi, adalah tidak adil kerana wakil yang dipilih mewakili sesuatu kawasan yang mempunyai latar belakang yang berbeza: taraf ekonomi, kepadatan penduduk, sistem perhubungan dan pengangkutan. 

Beliau mencadangkan perlaksanaan satu kaum satu undi, di mana orang Melayu yang memiliki 67 peratus akan dapat 67 kerusi, orang Cina dengan 23 peratus dapat 23 kerusi dan India dengan 7 peratus akan dapat 7 kerusi. Ini akan memberi keadilan kepada semua kaum diwakili secara adil sebagai perwakilan di dewan legislatif. Keyakinan beliau, kaedah ini akan mengelakkan perebutan kerusi.

Cadangan DS Shahidan Kassim ini mengambil model amalan demokrasi pilihan raya di Singapura, di samping perwakilan satu kawasan diwakili seorang wakil rakyat, tetapi setengah kawasan diwakili lebih satu orang bergantung kepada saiz pengundi. Kawasan diwakili lebih seorang wakil rakyat ini diimplementasikan menerusi General  Representatives Constituency(GRC). Satu GRC yang diwakili empat orang wakil rakyat; 1 kuota diperuntukan untuk calon Melayu, 1 India, maka mana-mana parti bertanding perlu kemukakan sekurang-kurangnya seorang calon Melayu, dan seorang calon India. Dalam satu GRC, jika parti A mendapat undi tertinggi, maka keempat-empat calon parti tersebut diistiharkan sebagai wakil rakyat bagi kawasan berkenaan. 

Sistem amalan kita menerusi "first past the post", mentafsirkan peruntukan Perlembagaan Persekutuan menerusi Perkara 116(2): satu kawasan pilihan raya diwakili oleh seorang wakil rakyat. Seseorang calon diistiharkan menang sekiranya mendapat undi tertinggi, walaupun bukan mewakili majoriti pengundi yang membuang undi. Calon yang mendapat undi tertinggi walaupun peratusasn undinya kecil, biasanya berlaku bila melibatkan persaingan banyak penjuru. Pengalaman PRU1 (PRU 1959) serta pilihan raya kerajaan tempatan, sebelum ianya dimansuhkan dalam tahun 1966. 

Jika ikut pengiraan cadangan DS Shahidan ini, akan mengurangkan suara orang Melayu di Parlimen. Jumlah pengundi Melayu di Semenanjung ialah 59.18% dari jumlah pemilih dalam PRU13, jika satu kaum satu undi, kerusi untuk perwakilan Melayu ialah 98 kerusi dari jumlah 166 kerusi Parlimen di Semenanjung. Dalam PRU13, dengan satu orang satu undi, jumlah kerusi Parlimen di Semenanjung yang dimenangi oleh calon-calon Melayu ialah 113: UMNO (74), Pas (21), PKR (16) dan DAP (2). Kalau ikut saranan Shahidan, suara orang Melayu akan berkurangan sebanyak 15 orang mewakili Semenanjung di Parlimen. 

Saranan DS Shahidan, walaupun bukan satu usul, tidak lain cuma untuk mempertahankan sistem agihan kerusi atas garisan perkauman yang diamalkan BN: dulu, kini dan selamanya. Di Semenanjung, UMNO, MCA, MIC dan Gerakan diperturunkan di kawasan pilihan raya bersandarkan faktor perkauman, kecuali PPP yang menurunkan calon-calon berbangsa Melayu, Cina dan India., melambangkan sebuah parti merentasi sempadan rasisme dan kepuakan etnik. 

Dengan erti lain, saranan beliau semata-mata mempastikan kepimpinan yang ada diteruskan menerajui pemerintahan dengan menggunakan formula agihan kerusi atas semangat BN. Dalam PRU13, di Semenanjung, UMNO diperuntukan 108 kerusi tetapi bertanding di 107, MCA bertanding 37 kerusi Parlimen, berbanding 40 dalam PRU11 dan PRU12 ( 2 diberi kepada UMNO: Kuantan dan Gelang Patah), MIC 7 kerusi, Gerakan 11 kerusi, kurang satu (kerusi Gerik dipulangkan kepada UMNO), PPP diberi satu kerusi: Kepong, dalam PRU11 dan PRU12 ialah Taiping). Sementara di Sarawak: PBB yang mewakili Bumiputra 14 kerusi,   SUPP diberi 7 kerusi, di mana 6 adalah kawasan majoriti Cina, sementara SPDP dan PRS mewakili Bumiputra non-Muslim di 10 kawasan. Di Sabah, UMNO diberi 13 kerusi Bumiputra bersama UPKO (5) dan PBRS (1), sementara PBS dan LDP berkongsi 6 kawasan majoriti Cina dan Bumiputra non-Muslim. Sistem satu kaum satu undi akan mewujudkan keanggotaan Parlimen mewakili kuota kaum bukan lagi persaingan antara parti secara terbuka di semua kawasan.

Hasil dari 2 PRU terakhir yang menzahirkan 2 perbezaan asas antara BN dengan pakatan pembangkang menerusi gabungan Pakatan Rakyat. Di Semenanjung, BN mewakili kelompok pengundi desa dan berasaskan kaum. Sokongan kepada BN adalah dari kelompok Melayu di mana dari 86 kerusi dimenangi BN, 74 menerusi calon UMNO yang mewakili kawasan majoriti Melayu, 12 kerusi lain dimenangi menerusi MCA, MIC dan Gerakan, menerusi kawasan campuran di mana pengundi Melayu adalah kelompok terbesar. 

Berbeza dengan DAP, PKR dan Pas, ketiga-tiga parti mendapat sokongan merata bukan terbatas kepada kelompok kaum dan  sosio-geografis. Calon Melayu DAP diterima di kawasan majoriti pengundi Cina (73.0%): Bukit Bendera dengan majoriti 32,000 mengalahkan calon Cina Gerakan. Pengundi Raub yang tradisinya diwakili oleh ahli MCA, dalam PRU13, diwakili calon Melayu DAP. Calon Pas yang bertanding di kawasan campuran Kota Raja, 29.5% pengundinya adalah India, menang dengan majoriti besar 29,000 undi mengalahkan calon MIC untuk kali kedua. Calon Cina PKR menang di Alor Star, yang memiliki 61.0% pengundi Melayu yang diwakili oleh wakil MCA sejak tahun 1959.  

Ikut formula beliau, dengan 31% pengundi di Semenanjung adalah kaum Cina, bermakna perwakilan Cina di Parlimen layak perolehi 52 kerusi. Dalam PRU13, 14 ahli Parlimen berbangsa India terpilih iaitu MIC (4), PKR (4) dan DAP (6). BN yang mencalonkan kaum India seramai 9 orang menerusi parti perkauman MIC, 3 dari Gerakan dan seorang dari PPP, tidak dapat menandingi pakatan pembangkang. Masyarakat memilih wakil kaum India dari pembangkang berbanding BN, memperlihatkan politik berasaskan kaum menerima hakisan pengaruh dan penyingkiran fanatisme perkauman.

Ikut idea DS Shahidan, perwakilan di Parlimen mewakili Semenanjung, kiranya 166 kerusi dikekalkan ialah: 98 Melayu, 52 Cina, 15 India dan seorang mewakili kaum lain. Cadangan beliau tersebut mengubah sistem pilihan raya kepada proportional representatives atau undi popular, yang menjurus kepada pengurangan kuasa politik Melayu dalam pembentukan Kerajaan Persekutuan. Hakikinya, cadangan satu kaum satu undi, semata-mata untuk mengimbangi kuasa berbagai kaum berasaskan bilangan penduduk.

Satu kaum satu undi, akan menjejaskan kerajaan negeri yang dikuasai BN dalam PRU13, Johor, Perak dan Negeri Sembilan. Di Johor, menerusi satu kaum satu undi, dengan orang Melayu memiliki 54% dari jumlah pemilih, sepatutnya 30 kerusi Dewan Undangan Negeri (DUN) milik Melayu, berbanding keputusan PRU13, seramai 35 ADUN Melayu terpilih: UMNO (31) dan Pas (4). Pengundi Cina yang menguasai 39% pengundi sepatutnya dapat 22 kerusi DUN, berbanding pencapaian sebenar PRU13, 18 kerusi dimenangi menerusi calon Cina: MCA(3), Gerakan (1), PKR (1) dan DAP (13).

Di Negeri Sembilan, satu kaum satu undi memberikan 19 ADUN Melayu berasaskan pengundi Melayu adalahj 53%, berbanding keputusan PRU13, seramai 23 ADUN Melayu terpilih: UMNO (22) dan PKR (1). Sementara 47% pengundi adalah bukan Melayu, melayakkan memiliki 17 ADUN, berbanding PRU13 melahirkan 14 ADUN bukan Melayu.

Di Perak, dengan peratusan pengundi Melayu 49%, orang Melayu layak diberikan 29 kerusi DUN dari jumlah 59 kerusi. Sebaliknya dalam PRU13 menerusi perwakilan berkawasan, seramai 36 orang calon Melayu memenangi kerusi DUN: UMNO (30), Pas (5) dan PKR (1). Baki 30 kerusi akan menjadi milik bukan Melayu menerusi satu kaum satu undi, bila 51% pengundi terdiri dari bukan Melayu, berbanding pencapaian PRU13, 23 sahaja ADUN bukan Melayu: MCA (1), PKR (4) dan DAP (18). 

Di Pulau Pinang, pengundi Melayu cuma 35% sahaja dan sepatutnya dapat 14 ADUN, ikut cadangan DS Shahidan. Sementara dalam PRU13, melahirkan 16 ADUN Melayu: UMNO (10), PKR (5) dan Pas (1) dari jumlah 40 kerusi DUN. Ini bermakna, orang bukan Melayu akan memiliki 26 ADUN berbanding 24 ADUN sekarang.

Lantaran pengundi Melayu adalah separuh dari jumlah pengundi di negeri Selangor, kaedah satu kaum satu undi memberikan 28 kerusi DUN untuk orang Melayu. Dalam PRU13, seramai 37 ADUN Melayu terpilih: UMNO (12), Pas (15), PKR (10), dari keseluruhan 56 ADUN. Bagi orang bukan Melayu, 19 ADUN dipilih menerusi PRU13, akan meningkat kepada 28 orang menerusi satu kaum satu undi.

Kesimpulanya dari jumlah atau dengan kata lain: penguasaan politik Melayu kerana berkurangnya peruntukan kerusi dewan legislatif sama ada DUN atau Parlimen untuk orang Melayu. Itulah logik matematik. Saranan satu kaum satu undi bolehkan ditafsirkan sebagai jawapan kepada:

1. Cubaan menggantikan sistem perwakilan berkawasan kepada perwakilan proportional kerana pembentukan persempadanan kawasan pilihan raya tidak menguntungkan BN berpandukan kemerosotan sokongannya dalam 2 PRU terakhir.

2. Usaha menghapuskan pemilihan berasaskan parti politik dalam pilihan raya di mana parti-parti perkauman: UMNO, MIC, MCA, semakin dijauhi pengundi alaf baru dan parti-parti yang tidak terikat dengan kaum tertentu, semakin diterima rakyat. Oleh itu, calon-calon akan bertanding di dalam kelompok kaum. Contohnya, 20 kerusi diperuntukan untuk kaum Cina dalam DUN Selangor, maka calon-calon Cina akan bertanding sesama mereka untuk merebut kerusi berkenaan. Calon-calon Melayu akan bertanding di kalangan mereka untuk merebut sejumlah kerusi yang dikhaskan untuk kaum mereka. 

3. Kelewatan kerja-kerja persempadanan kawasan pilihan raya yang sepatutnya bermula 2011, iaitu 8 tahun selepas persempadanan terakhir (2003) menjelaskan hakikat sebenar mengapa sistem pilihan raya perlu dikaji semula demi mempertahankan kuasa yang ada.

4. Menerima hakikat bahawa perpaduan kaum, keadilan dan kesamarataan adalah tuntutan asas kemanusiaan. Realiti politik baru yang berasaskan kepada kemurnian demokrasi, bukan menggunakan demokrasi untuk mengekalkan kuasa. Realiti perubahan kuasa, hilang kuasa dan akur kepada kehendak majoriti, adalah antara tuntutan universal sebelum digelar "gila kuasa".