SENARIO TERSIRAT DARI PILIHAN RAYA KERAJAAN TEMPATAN
Isu pilihan raya kerajaan tempatan adalah satu isu menarik dalam perbincangan semasa demi mematangkan agenda politik tanah air. Lebih menarik lagi, tindakan kerajaan negeri Pulau Pinang ingin meneruskan agenda ini walaupun Mahkamah Persekutuan membuat keputusan menolak hasrat kerajaan tersebut, pada 14/08/2015 lalu. Perkembangan terakhirnya, menjadi pergeseran hujah kepimpinan Pakatan Rakyat.
Tulisan saya di ruang ini, 2 tahun lalu; "Kewajaran Pilihan Raya Kerajaan Tempatan" (12/09/2012) dan "Memang Wajar Pilihan Raya Majlis Tempatan" (14/10/2012), lebih berat sebelah mengolah dari sudut pengertian demokrasi sebagai cara bagaimana manusia mengurus kepentingan bersama. Pandangan positif keperluan pilihan raya kerajaan tempatan dari sudut partisipasi membuat keputusan dan menyelesaikan masalah di peringkat paling bawah menerusi kuasa legislatif.
Sungguhpun kuasa legislatif dalam pentadbiran kerajaan tempatan masih wujud tetapi asas Seksyen 15, Akta Kerajaan Tempatan 1976 yang digunapakai ianya tidak menggambarkan mewakili penduduk dalam kawasan kuatkuasa. Keanggotaan majlis legislatif secara lantikan tidak menggambarkan perwakilan suara pembayar cukai, lebih berbentuk perwakilan mewakili kerajaan negeri. Ruang menyuarakan pendapat agak terbatas, kebertanggungjawaban kepada pembayar cukai kurang serta mutu perkhidmatan yang rendah, menyaksikan kelemahan kaedah pembentukan badan legislatif kerajaan tempatan.
Kini terdapat 148 pihak berkuasa tempatan (PBT) di seluruh negara; 3 Dewan Bandaraya, 9 Majlis Bandaraya, 37 Majlis Perbandaran dan 99 Majlis Daerah.
PBT bertaraf bandraya terdiri dari 3 Dewan Bandaraya; Kuala Lumpur, Kuching Utara dan Kota Kinabalu. Di samping itu, 9 Majlis Bandaraya; Alor Star, Ipoh, Shah Alam, Petaling Jaya, Melaka, Johor Bahru, Kuala Terengganu, Kuching Selatan dan Miri. Isu kini ialah bagaimana bentuk kerajaan tempatan yang akan didominasi pengurusannya oleh bukan Melayu dan bukan Bumiputera, berbanding pentadbiran dan pengurusan semasa. Cuma ada 4 Majlis Bandaraya di mana pengundi Melayunya adalah majoriti; Alor Star (63% Melayu), Kuala Terengganu (88%), Shah Alam (68%) dan Johor Bahru (51%). Angka pemilih yang mendaftar dengan Suruhanjaya Pilihan Raya (SPR) diambil sebagai gambaran kasar komposisi penduduk selaku pembayar cukai.
Dari jumlah 37 buah Majlis Perbandaran, cuma 11 sahaja mengandungi penduduk yang diwakili peratusan pemilih berdaftar bermajoriti pemilih Melayu. Kangar, Langkawi, Kota Bahru, Dungun, Kemaman dan Kuala Kangsar, mempunyai lebih 80 peratus penduduk Melayu, sementara Kuantan, Kulim, Sungai Petani, Muar dan Ampang Jaya, di sekitar 56 hingga 70 peratus Melayu.
Dari angka di atas, cuma satu pertiga atau 30 peratus sahaja, PBT bertaraf bandaraya dan perbandaran akan dikepalai oleh wajah Melayu, sekiranya pemilihan langsung pentadbiran PBT menerusi satu pilihan raya peringkat kerajaan tempatan. Bolehlah dibayangkan dengan 70 peratus pentadbiran bandaraya dan perbandaran dikuasai oleh legislator pilihan pembayar cukai, yang jauh berbeza dengan pentadbiran semasa yang dikendalikan oleh anggota perkhidmatan awam dan lantikan kerajaan negeri. Andaian ini lantaran senario pilihan raya di Malaysia, asas keturunan calon adalah ciri utama perletakan calon dan pilihan pengundi. Polarisasi kaum dalam penentuan calon mengikut kawasan pilihan raya adalah sifat utama mengenali politik Malaysia sejak merdeka.
Bangkangan pelaksanaan pilihan raya kerajaan tempatan di Malaysia, ada rasionalitinya. Sungguhpun secara umumnya, parti tidak meletakkan syarat keanggotaan berasaskan kaum, kecuali beberapa parti politik, mana-mana parti pun tidak meletakkan calon merentasi sempadan kaum. Kekecualian hanya kawasan campuran, di mana kaum terbesar di sesuatu kawasan pilihan raya memiliki peratusan tidak melebihi 55 peratus. Mana ada kawasan dengan pengundi dari kaum A melebihi 75 peratus, parti meletakkan calon dari kaum B. Perdana Menteri, DS Mohd Najib, selaku pemimpin utama negara, mustahil diletakkan di kawasan Parlimen Segambut (33% pengundi Melayu), di ibu negara. Ataupun sebagai pemimpin negara perlu bertanding di kawasan campuran sebagai mewakili rakyat berbagai kaum seperti Parlimen Kapar, yang mempunyai pengundi paling ramai di Malaysia, 144,000 orang (dalam PRU13) dengan komposisi: Melayu 51.5%, Cina 33.6%, India 14.4%. Cubaan paling berani, cuma Datuk Abdul Ghani Othman di Parlimen Gelang Patah (33% pengundi Melayu) dalam PRU13 lepas.
Sungguhpun kuasa legislatif dalam pentadbiran kerajaan tempatan masih wujud tetapi asas Seksyen 15, Akta Kerajaan Tempatan 1976 yang digunapakai ianya tidak menggambarkan mewakili penduduk dalam kawasan kuatkuasa. Keanggotaan majlis legislatif secara lantikan tidak menggambarkan perwakilan suara pembayar cukai, lebih berbentuk perwakilan mewakili kerajaan negeri. Ruang menyuarakan pendapat agak terbatas, kebertanggungjawaban kepada pembayar cukai kurang serta mutu perkhidmatan yang rendah, menyaksikan kelemahan kaedah pembentukan badan legislatif kerajaan tempatan.
Kini terdapat 148 pihak berkuasa tempatan (PBT) di seluruh negara; 3 Dewan Bandaraya, 9 Majlis Bandaraya, 37 Majlis Perbandaran dan 99 Majlis Daerah.
PBT bertaraf bandraya terdiri dari 3 Dewan Bandaraya; Kuala Lumpur, Kuching Utara dan Kota Kinabalu. Di samping itu, 9 Majlis Bandaraya; Alor Star, Ipoh, Shah Alam, Petaling Jaya, Melaka, Johor Bahru, Kuala Terengganu, Kuching Selatan dan Miri. Isu kini ialah bagaimana bentuk kerajaan tempatan yang akan didominasi pengurusannya oleh bukan Melayu dan bukan Bumiputera, berbanding pentadbiran dan pengurusan semasa. Cuma ada 4 Majlis Bandaraya di mana pengundi Melayunya adalah majoriti; Alor Star (63% Melayu), Kuala Terengganu (88%), Shah Alam (68%) dan Johor Bahru (51%). Angka pemilih yang mendaftar dengan Suruhanjaya Pilihan Raya (SPR) diambil sebagai gambaran kasar komposisi penduduk selaku pembayar cukai.
Dari jumlah 37 buah Majlis Perbandaran, cuma 11 sahaja mengandungi penduduk yang diwakili peratusan pemilih berdaftar bermajoriti pemilih Melayu. Kangar, Langkawi, Kota Bahru, Dungun, Kemaman dan Kuala Kangsar, mempunyai lebih 80 peratus penduduk Melayu, sementara Kuantan, Kulim, Sungai Petani, Muar dan Ampang Jaya, di sekitar 56 hingga 70 peratus Melayu.
Dari angka di atas, cuma satu pertiga atau 30 peratus sahaja, PBT bertaraf bandaraya dan perbandaran akan dikepalai oleh wajah Melayu, sekiranya pemilihan langsung pentadbiran PBT menerusi satu pilihan raya peringkat kerajaan tempatan. Bolehlah dibayangkan dengan 70 peratus pentadbiran bandaraya dan perbandaran dikuasai oleh legislator pilihan pembayar cukai, yang jauh berbeza dengan pentadbiran semasa yang dikendalikan oleh anggota perkhidmatan awam dan lantikan kerajaan negeri. Andaian ini lantaran senario pilihan raya di Malaysia, asas keturunan calon adalah ciri utama perletakan calon dan pilihan pengundi. Polarisasi kaum dalam penentuan calon mengikut kawasan pilihan raya adalah sifat utama mengenali politik Malaysia sejak merdeka.
Bangkangan pelaksanaan pilihan raya kerajaan tempatan di Malaysia, ada rasionalitinya. Sungguhpun secara umumnya, parti tidak meletakkan syarat keanggotaan berasaskan kaum, kecuali beberapa parti politik, mana-mana parti pun tidak meletakkan calon merentasi sempadan kaum. Kekecualian hanya kawasan campuran, di mana kaum terbesar di sesuatu kawasan pilihan raya memiliki peratusan tidak melebihi 55 peratus. Mana ada kawasan dengan pengundi dari kaum A melebihi 75 peratus, parti meletakkan calon dari kaum B. Perdana Menteri, DS Mohd Najib, selaku pemimpin utama negara, mustahil diletakkan di kawasan Parlimen Segambut (33% pengundi Melayu), di ibu negara. Ataupun sebagai pemimpin negara perlu bertanding di kawasan campuran sebagai mewakili rakyat berbagai kaum seperti Parlimen Kapar, yang mempunyai pengundi paling ramai di Malaysia, 144,000 orang (dalam PRU13) dengan komposisi: Melayu 51.5%, Cina 33.6%, India 14.4%. Cubaan paling berani, cuma Datuk Abdul Ghani Othman di Parlimen Gelang Patah (33% pengundi Melayu) dalam PRU13 lepas.
Tiada ulasan:
Catat Ulasan